Թե՞ նա տիրոջ զինվոր էր քաջ,
Ճակտին կընիք մաքրության.
Մարդկանց միջում, աստծո առաջ
Նա՛ էլ, քեզ պես, երկնարժա՜ն։
Խնամվա՜ծ անտես՝ դու կանգնած ես
Հանդեպ այս սուրբ պատկերի,
Հավատարիմ պահնորդի պես,
Ո՛ստ սրբազան աշխարհի։
Կիսախավա՜ր, կանթեղի՜ լույս.
Խա՜չ, տապանա՜կ—սո՛ւրբ նշան…
Ո՛ղջ շնչում են խինդ, սեր ու հույս
Քո չորս բոլո՜ր, քո վերա՜ն։
