Ցանկա՞նք մենք նրա՛ն գիշեր բարեբեր,
Ով հանուն փըրկչի հա՜մր է և համբե՜ր.
Ում դըժնյա աչքից չե՛ն հոսում արցունք
Ով չէ՛ տըրտնջում, միշտ փակ են շըրթունք։
Ում կոշտ ձեռքերը միշտ բան ու գործում,
Տալիս է հընար մեզ առո՜ք-փառո՜ք
Թաղվել արվեստի, գիտության ծոցում,
Սիրե՜լ անուրջներ, ախտերի՝ բորբոք…
Ով միշտ խավարում անլույս, անթափանց,
Անգիտակ— ի՞նչ է իրավունք, աստված,
Անղե՜կ է կյանքի շավղովն աստանդում,
Որպես անճըրագ ստորերկրյա բանտում…
