Էջ:Ալեքսանդր Ծատուրյան Բանաստեղծություներ.djvu/21

Դեպ այն երկիր երջանկալից,
Ուր մայրիկըս նազելի
Յուր ջերմ գրկում պարգևեց ինձ
Ե՛վ կյանք, և՛ սեր, և՛ հոգի:

Ուր առաջին ես զգացի
Ե՛վ սիրո վիշտ, և՛ հրճվանք.
Ուր ես անհագ ճաշակեցի
Կյանքի վայելք ու գգվանք…

Ա՜խ, հայրենիք, երկի՛ր չքնաղ,
Ե՞րբ պետք է իմ խեղճ հոգին
Հանգչի անդորր, հանգչի խաղաղ
Քո կենսաբույր վարդ կրծքին…
1889,1 ապրիլի

ԵՐԳ ԵՎ ՄԵՏԱՂ

Երգիչը քեզ երգ նվիրեց,
Մեծատունը — յուր ոսկին.
Երգիչը քեզ «կյանք» անվանեց,
Մեծատունը — «սիրուն կին»…

«Տո՛ւր ինձ ձեռքըդ» — հարուստն ասաց —
«Իմ ողջ գանձըս քեզ պարգև».
Իսկ երգիչը սիրուց տանջված՝
Միայն ողբաց քո առջև…

Բայց դու, զավա՛կ փարթամ կյանքի.
Երգչի երգը մերժեցիր,
Եվ քո սիրտը ժանգ-մետաղի
Խավար փայլին զոհեցիր…
1889, 8 ապրիլի