Խընջույք կոչված՝ շտապ անցնելիս աղտ ու ցեխով լի շուկան,
Երեկ հանկարծ ինձ ապշեցրեց մի այլանդակ տեսարան.
Հացավաճառն, որի տաշտից թըռցրել էին կըտոր հաց,
Լեղին պատառ ու գունաթափ, լաց-վայնսաուն բարձրացրած՝
Տաշտը թողել ու վազում էր. «Բռնե՜ք գողին» բոռալով.
Եվ բըռնեցին հացի գողին չորեք կողմից վրա տալով…
Կըծած հացը բըռնած ձեռին դողդողում էր խըղճալին,
Հազար տեղից սերթուկը ծակ, կոշիկ չուներ ոտքերին.
Դեմքի վրա հիվանդության ու տանջանքի թարմ հետքեր,
Ամո՜թ, աղե՜րս, երկյո՜ւղ էին արտահայտում թաց աչքեր…
Հայտնվեց իսկույն և ոստիկան, պահապանին ձայն տվեց,
Մեծ խըստությամբ և կետ առ կետ նա հարց ու փորձ ըսկսեց…
