Անցնում են տարիք—և ես զգում եմ,
Սպառվում են ուժերս, սառչում—իմ արյուն.
Օ՛, քա՜ղցր հայրենիք, գուցե ես մեռնեմ,
Աչքով չըտեսած քո ազատություն։
Բայց մահվան ժամին կուզեի սըրտով
Զգալ, որ լա՜յն է քո բըռնած ուղին.
Որ մըշակ որդիդ դաշտը հերկելով,
Մընում է պայծառ, փըրկավետ օրին…
Կուզեի, որ քո հեզաշունչ քամին
Ականջիս հասցներ մի ձայն անուշիկ,
Կախարդիչ՜ մի ձայն, ուր էլ մարդկային
Չը լըսվեր լաց–կոծ, արյան փոթորիկ…