Ականջ դըրած մարտի ահեղ փոթորկին,
Ամեն անգամ, երբ նոր զոհ է նա տանում,
Ես չե՛մ ցավում, թե զոհն ունի ընկե՛ր, կին,
Եվ ո՛չ իրան հերոսին եմ մեղքանում…
Ավա՜ղ, կինը կը սփոփվի իր ցավից,
Կըմոռանա և՛ ընկերը ընկերին,
Բայց կա՛ մի սիրտ—միշտ բաբախո՜ւն, սիրալի՜ց,
Նա մինչ ի մահ չի մոռանա հեգ զոհին։
Կեղծ ու պատիր մեր առօրյա գործերում,
Ուր չըկա վերջ ամեն տեսակ լըկտության,
Տեսա մենակ անկեղծ արցունք աշխարհում—
Խեղճ մայրերի այն արցունքն էր սըրբազան։
Նրանք երբե՛ք չեն մոռանալ ողջ կյանքում
Իրանց որդոց ընկած արյան փոթորկում,
Ինչպես երբեք չի՜ ամբառնալ դեպի վեր
Լացող ուռին գետին կախած իր ոստեր…
