Այստեղ, քո այս սրբավայրում, արդարադա՛տ, հզո՛ր տեր,
Մոռացել են քեզ հողածին, չար, ամբարիշտ զավակներ,
Եվ չես իջնում էլ դու այնտեղ, նոցա ցրվում շանթերով,
Ուր դու առաջ հայտնվում էիր քո լուսավառ պատկերով։
Աչքդ՝ փայլակ, ձայնդ՝ որոտ, ո՛վ դու անհաղթ տեր մարդկան,
Արդյոք բախտը շո՞ւտ կըժպտա Իսրայելի ավեր տան…
Եվ դեռ երկա՞ր նորան պետք է բըռնավորներ հայհոյեն
Ու անարգեն և՛ օրենքդ, և՛ տաճարդ սրբաշեն։
