(Նմանողություն)
Այս աշխարհին՝ ո՛վ նազելիս՝ դու մի՛ հավատար,
Նորա բոլոր խորհուրդները խարդախ են ու չար.
Նա ծաղրում է քո կուսական պատկերը սիրուն,
Պարսավում է մատաղ սըրտիդ թելերն զգայուն։
Այս աշխարհը, իմ աննմա՜ն, կույր է ու անմիտ,
Նա չէ կարող գնահատել քո լացն ու ժպիտ.
Նա ի՞նչ գիտե, քո մի քնքուշ, ջերմ համբույրի մեջ
Որքա՜ն սիրո հուր է եռում—հուր պայծառ, անշեջ։
1889, 30 մայիսի
