Էջ:Ալեքսանդր Ծատուրյան Բանաստեղծություներ.djvu/251

Այս էջը հաստատված է

Եվ սերըն անգամ, սերս կենսատու
Վաղուց հանգել է իմ սառած սրտում.
Օ, շտապի՛ր, կաթի՛լ, շո՛ւտ արա և դո՛ւ
Ընկերներիդ պես չքացիր օդում…

1889. 19 օգոստոսի



Որպես երբեմն գիշերվա ժամին
Լուսնի ջինջ շողքը դողում է ջըրում,
Իսկ լուսինն ինքը երկնի երեսին
Հանգի՜ստ ու վսե՜մ առաջ է սահում,

Այդպես իմ առջև և՛ դու, նազելի,
Հանգիստ, սիգաճեմ քայլ էիր փոխում,
Եվ քո պատկերը չքնաղ, պաշտելի
Անդրադառնում էր սրտիս խորքերում…

1889. 9 հունվարի



(Նմանողություն)

Այս աշխարհին՝ ո՛վ նազելիս՝ դու մի՛ հավատար,
Նորա բոլոր խորհուրդները խարդախ են ու չար.
Նա ծաղրում է քո կուսական պատկերը սիրուն,
Պարսավում է մատաղ սըրտիդ թելերն զգայուն։

Այս աշխարհը, իմ աննմա՜ն, կույր է ու անմիտ,
Նա չէ կարող գնահատել քո լացն ու ժպիտ.
Նա ի՞նչ գիտե, քո մի քնքուշ, ջերմ համբույրի մեջ
Որքա՜ն սիրո հուր է եռում—հուր պայծառ, անշեջ։

1889, 30 մայիսի