Ո՛չ հույսերի, ո՛չ խնդության օրերում
Սիրո իշխող, անհաղթ ուժն է մեզ տիրում.
Կամ սիրտ հուզում նորա խորին հրապույր,
Կամ զգում ենք նորա շունչը կենսաբույր։
Սիրո շողը շողում է մեր սըրտերին
Դառն հոգսերում, կյանքի անլույս գիշերին,
Երբ մեզ թողնում, չքանում են, որպես ստվեր,
Մեր լույս-օրվա րոպեական ընկերներ…
Այո, սերը կայծ չէ, որ շուտ կմարի,
Եվ ո՛չ մի խաղ երկնասլաց ամպերի,
Նա խարույկ է, որ փայլում է խոր մթին,
Նա փարոս է, որ փրկում է լողորդին։
Նա փրկարար բալասան է մեր կյանքում,
Որ չար վշտից խոցված սիրտն է ամոքում.
Սերն օջախ է, որ վառվում է աղքատիկ
Խրճիթի մեջ, երբ դուրսն է ձյուն ու մրրիկ։
