Էջ:Ալեքսանդր Ծատուրյան Բանաստեղծություներ.djvu/27

Որի ճոխ տեսքով խաբված, երևի,
Եկել ես և՛ դու շատերի նման
Աղի արցունքով կյանքըդ ողբալու
Եվ փարթամասեր իշխանի կրծքում
Ջերմ կարեկցության մի կայծ վառելու։
Բայց, ավա՜ղ, զուր են… զո՛ւր այդ արցունքներ…
Այդտեդ չես գտնիլ մխիթար վըշտիդ,
Անզգա սրտից հուսալ գութ ու սեր
Դեպի աղքատը — ցընորք է անմիտ…
Եվ մի՞թե տխուր փորձերը կյանքի
Քեզ չեն համոզել, ո՛վ խղճուկ, թշվառ,
Որ լացն ու վիշտը ցավագար սրտի
Ծաղր ու ծիծաղ են մեծատան համար…
1890, 24 մարտի

10 ԱՊՐԻԼԻ

Թմրած աշխարհը կյանք առավ նորից,—
Ահա ամեն տեղ
Քո սերն է երգվում, գարո՛ւն ոգելից.
Գարուն շնորհագեղ։

Անտառի խորքում քո սերն է երգում
Սիրահար սոխակ.
Ծաղկալից դաշտում քեզ է հեզ ժպտում
Սիրուն մանուշակ։

Մատաղ գառնուկներ լեռան լանջերում
Քաղցր մայունով՝
Հովվի սրնգի հետ քեզ են ողջունում
Ներդաշնակ ձայնով։

Քո գալն են օրհնում արև ու աստղեր,
Եվ երկինք անամպ.
Քո սերն են երգում թե՛ մանուկ, թե՛ ծեր
Անվերջ ցնծությամբ։