Էջ:Ալեքսանդր Ծատուրյան Բանաստեղծություներ.djvu/75

Նորան ալիք լափեց, կերավ,
Նա ձկնորս էր անվեհեր։

Ծովում կորցրի երկու եղբայր,
Նավավարներ ինձ նըման,
Որ իմացա — երկինք, աշխարհ
Ասես գլխիս փո՜ւլ եկան...

է՛հ, աղա՛ ջան, դարդ մի՛ անիլ,
Թե ծովն ինձ էլ կուլ կըտա.
«Կուժն ամեն օր ջուր չի բերիլ»...
Ամեն բանի վե՜րջը կա...

Կյանքը լավ է... բայց ի՜նչ արած...
Համ էլ մահից ի՜նչ փախչեմ...
Ծովն է տալիս մեզ կյանք ու հաց.
Ծովի տակ էլ կը հանգչեմ...»։

Ասաց, շարժեց նա թիակներ
Եվ բարձրաձայն երգելով.
Քաջ սլացավ ծովի խորքեր,
Սև ալիքներ ճեղքելով...
1896, Գուրզուֆ

11

ՈՂՋՈ՛ԻՅՆ ՁԵԶ...

Ողջո՛ւյն ձեզ, գարնան նորեկ թռչուններ,
Որ ճլվլում եք կանաչ թփերում.
Որքա՛ն ցնծություն, որքա՛ն կյանք ու սեր
Եռում են ձեր պարզ, անհոգ երգերում։
Խուռըն երամով ազատ, համարձակ
Մերթ սլանում եք դուք նետի նըման
Դեպի վեր — անհուն եթեր կապուտակ,
Մերթ իջնում երկիր — թփերի վերան...