Էջ:Ալեքսանդր Ծատուրյան Բանաստեղծություներ.djvu/98

Այս էջը հաստատված է

Դու միշտ ապրում ես ամպերի վերա,
Կյանքից անջատված, եթեր վերացած...

Ամբոխը, պոե՛տ, զավակ է երկրի,
Լուսազուրկ զավակ, քրտնաթոր մշակ,
Նա միշտ կարո՜տ է կյանքի երգերի —
Երգի՛ր նորան հաց և արդար վաստակ։

Երգի՛ր նորան լույս, բարիքներ ուսման,
Եղի՛ր ամբոխին ուսուցիչ-ընկեր.
Նստի՛ր նորա հետ մի ճաշի սեղան,
Շոշափի՛ր մոտից դու նորա վերքեր...

Ապրի՛ր նորա հետ, նորա տանջանքով,
Մի՛ զզվիր նորան ձեռքըդ պարզելու.
Դու ուժ ներշնչիր սորան քո երգով —
Խավարի կապանքն անվա՛խ փշրելու...

Եվ տե՛ս, ո՛վ պոետ, քեզ այն ժամանակ
Որպիսի՜ սիրով կըսիրե ամբոխ.
Սե՛րն այդ կըհյուսե քեզ դափնե պսակ,
Սե՛րն այդ կըկանգնե քեզ հավերժ կոթող...

[1898]

            ԴՈՒ ԱՆՎԻՇՏ...

Դու անվիշտ երգ ես խնդրում հայ երգչից
Ներկա օրերին, նազելի՜ ընկեր.
Բայց, տե՛ս, արյուն է կաթում իմ սրտից,
Աչքիցս հոսում այրո՜ղ արցունքներ...

Չարագուժ ամպեր, լեռների նըման,
Եկել կիտվել են մեր անտեր գըլխին.
Մռա՜յլ հորիզոն, հեռվո՜ւմ Գողգոթան,
Ծա՜նըր է մեր խաչը, դժվա՜ր - մեր ուղին...