ասորաբնակ Թազա գյուղի վրա, բնակիչներին կողոպտել էին և խլել ունեցած զենքը։ Իսկ գավառակի հայ բնակչությունը թողնելով ինչքը, փախել էր Ախալքալաք[1]։
Չըլդըրի անմիջական սահմանների մոտ էին գտնվում Ախալքալաքի գավառի Սուլդա, Կարծախ, Դադեշ և Մրակոլ հայկական գյուղերը։ Առանձնապես ծանր էր Մրակոլ գյուղի վիճակը, որովհետև այն գտնվում էր թուրքաբնակ գյուղերի շրջապատի մեջ։
Այդ պատճառով Մրակոլի բնակիչները տեղափոխվեցին (Կարծախցիների ջանքերով) և բնակություն հաստատեցին Կարծախ, Սուլդա և Դադեշ գյուղերում[2]։
Կարծախ և Սուլդա գյուղերի մոտ գտնվող թուրքաբնակ Խավեթ, Դավնիա, Էրինջա, Ծղարիստան, Հոկամ գյուղերի բնակիչները զինված խմբերով նաև հեռավոր թուրքական գյուղերի բնակիչների հետ մեկտեղ հարձակվում էին հայկական գյուղերի վրա, սակայն հետ էին շպրտվում[3]…
Հենց այդ կռիվների ընթացքում վերոհիշյալ հայկական գյուղերում ձևավորվում էին ինքնապաշտպանության ջոկատներ։
Մարտի սկզբներից Սուլդայում ստեղծվում է հայ զինվորական խորհրդի ճյուղ և ինքնապաշտպանական խմբեր[4]։
Մարտի 10-ին և 11-ին գյուղի ինքնապաշտպանական խմբերը Հ. Հ. Դաշնակցության դրոշի առաջ, որը ծածանվում էր դրոշակակիր Արշակի ձեռքին, երդում տալուց հետո համբուրում են դրոշը, ս. Ավետարանը և ս. Խաչը։
Այնուհետև տեղի է ունենում զորահանդես, որի ժամանակ իրենց հմտություններն են ցույց տալիս հեծելազորն ու հետևակը։ Գյուղի հրապարակում հավաքված ժողովրդի և զինվորականության առաջ հայրենասիրական ճառերով հանդես են գալիս՝ գյուղի քահանա Արսեն Բլրցյանը և Թիֆլիսի Հայոց ազգային խորհրդի ներկայացուցիչ, գյուղագիր, ծագումով Սուլդա գյուղից՝ Հովհաննես Մալխասյանը[5]։
