Էջ:Աղայան Հեքիաթներ.djvu/196

Այս էջը հաստատված է

Այսպես էր երգում Խոսող Թռչունը, որով հափշտակվեց Ֆարիզադան և իսպառ մոռացավ իր քաշած նեղությունները և, դառնալով թռչունին, ասաց.

— Ո՛վ Հազարան Բուլբուլ, ո՛վ դու օդային հրաշալիք, ուրեմն, այսուհետև դու իմն ես, իմ սեփական թռչունը, խո՞սք ես տալիս հաստատ։

— Այո՛, ասում եմ, ո՛վ Ֆարիզադա։

Ես քո ծառան եմ, ես քո ստրուկը։

Հրամայի՛ր ինձ, ո՛վ Ֆարիզադա, պատրաստ եմ ահա քեզ ծառայելու։

          Վկա՛ եղեք,
          Սարեր, դաշտեր,
          Մթին ձորեր,
          Խիտ անտառներ։

Ա՜խ, ա՜խ, ո՛վ ունքեր — մութ գիշեր,—
Ո՛վ աչեր — վառ աստղեր…


Այդ ժամանակ Ֆարիզադան ասաց.

192