երևույթ էր ամենքի համար, մի հասարակ արևաբաց էր, որ շողշողալով՝ ամենքին իմաց էր տալիս, որ վեր կենան, իրանց գործին կենան, իրանց բանին գնան։
Այգեպանը շտապում էր, որ շուտով այգին գնա ու անցած օրվա կիսատ թողածն ավարտի, տավարածը տավարն էր արոտ անում, աղջկերքն ու հարսները դեպի աղբյուրն էին վազում, պառավները կերակուրի պատրաստությունն էին տեսնում։
Բայց այս անգամ մեկը կար, որ Մասիսին էր նայում, նրա փայլուն տեսքից հիանում ու զվարճանում։
Այդ մեկը մի մանուկ էր։
Մի առույգ, զվարթ ու սիրուն մանուկ։
Մի ոսկեթել մազերով, նախշուն աչքերով մանուկ։
Նրա երեսը արևի նման լույս էր տալիս, ձյունի նման փայլում։
Նրա աչքերը արեգակի նման ճառագայթներ էին արձակում։
Նա կարծես հողեղեն չէր, այլ՝ հրեղեն։
Նա հենց իմանաս Արեգակի ծնունդը լիներ, Արևի որդին։
Եվ հենց անունն էլ Արևամանուկ էր։
Ամեն առավոտ, երբ արևի շողքն ընկնում էր Մասիսի վրա, Արևամանուկը պետք է վեր կացած լիներ, որ մայր արևի առաջին ողջույնը, առաջին բարի լույսն ընդուներ։
Նա շատ էր սիրում ամպեղեն երևույթների, ամպեղեն ձևերի վրա նայել։
Առավոտյան արշալույսը, թե երեկոյան վերջալույսը, որ կրակե գույնով ներկում, նկարում են հորիզոնի վրա կուտակված ամպերը, հազարավոր պատկերներ էին ցույց տալիս նրան։
Ամպերի շարժումները, նրանց ձևափոխությունները գրավում, հափշտակում էին նրա ուշքն ու միտքը։
Առավոտ էր լինում թե երեկո, խաղաղ էր լինում երկինքը թե փոթորկալից, կուտակված էին լինում ամպերը թե ցրված, մի ուղղությամբ էին շարժվում թե զանազան՝ նա այդ ամեն ձևերին ու շարժումներին մի միտք, մի նշանակություն էր տալիս, ու ամեն ինչ, որ լսել էր հեքիաթներումը, տեսնում էր նրանց մեջ։
Այդ ամպերը շատ անգամ նրա աչքումը վիշապների կերպարանք էին ստանում և մեկմեկու կուլ տալիս։
Երբեմն գազաններ էին դառնում ու իրար հետ կռվում։
Երբեմն դառնում էին ոչխարի հոտեր, ու մի լեռնաչափ հովիվ էլ, գերանաչափ մի սրինգ բերնին դրած՝ ածում էր։
Երբեմն դառնում էին մեծ-մեծ վրաններ, ու նրանց մեջ ներս ու դուրս էին անում վիթխարի հսկաներ։
Երբեմն դառնում էին զորախումբեր ու իրար դեմ պատերազմում։ Այդ լինում էր ավելի փոթորկի ժամանակ, երբ որոտում էր երկինքը, փայլատակում կայծակը, ու ամպերն իրար էին խփվում։
Արևամանուկը ոչ միայն չէր վախենում այդ որոտմունքներից, այլ բարձրանում էր մի քարի վրա ու ամպերին հրամաններ էր տալիս, գոչելով.
–Հառա՜ջ, ե՜տ, ա՜ջ, ձա՜խ, միասի՜ն, կարգո՜վ, արա՜գ…
