Էջ:Աղայան Հեքիաթներ.djvu/213

Այս էջը հաստատված է

– Աղջըկե՛րք, պա՛ր բռնեցեք,
Արմիկի հասակ գովեցեք.
Ա՜յ հասակ, բա՛րձր հասակ,
Քեզ կըվայելե դափնյա պսակ։

«Արմիկի հասակն է սոսի,
Շուքը մեզնից չըպակասի.
Ա՜յ հասակ, չինա՛ր հասակ,
Ո՜վ չի տար քեզ դափնյա պսակ»։

Միասին և թռչկոտելով.

Ո՞վ պատառեց վագրի բերան,
Արմի՛կ պատռեց վագրի բերան.
Վագրի բերան – ահա այսքան –
Ժանիքները՝ մեկ-մեկ գերան…

Ապրի՛ Արմիկ. ապրի շատ օր,
Իր թշնամին ընկնի գլոր…

ՄԱՍՆ ԵՐԿՐՈՐԴ
1

Երբ որ Արևամանուկը հասավ տուն, վագրի մորթին ուսովը գցած, տանեցիք չհավատացին, որ այն ամեհի գազանը նա իր ձեռքովն է սպանել, այն էլ՝ սարսափելի կռվով։ Վագրի հետ կռվել ու անվնաս մնալ՝ իրավ որ հավատալի բան չէր։

– Արմի՛կ,– ասաց հայրը,– ոչ մի տեղդ չի՞ ցավում արդյոք։

– Ո՛չ, հայրիկ, ոչինչ ցավ չեմ զգում, միայն կարծես թե սաստիկ հոգնած լինիմ։

– Վնաս չունի, հոգի՛ս, եթե միայն հոգնած լինիս. հապա ինչո՞ւ են պատռտորված շորերդ։

Այս խոսակցությունից մի կես ժամ չանցած՝ տեսան, որ Արևամանուկի երեսը դեղնում, սփրթնում է։

– Արմի՛կ ջան, գլուխդ չի՞ ցավում արդյոք,– հարցրեց մայրը որդու գլուխը շփելով։

Արևամանուկը այլևս չկարողացավ պատասխանել, նրա ուշքը գնաց և նվաղեց։

Իսկույն վրա թափվեցան ամեն կողմից, երեսին ջուր սրսկեցին, շորերը հանեցին, և ի՜նչ տեսան՝ մարմնի վրա է՛լ մի ողջ տեղ չկա, բոլորն էլ կապտել էր։ Շատ տեղ գազանի ճանկերը ցցվել էին, և այնքան ուռած տեղեր կային, որ հենց իմանաս՝ շնաճանճեր են թափվել վրան ու խայթոտել։ Միայն երեսն էր ազատ մնացել հարվածներից։

Արևամանուկը այդ բոլոր հարվածներին դիմացել էր առանց ցավ զգալու։ Այդպես է լինում տաք կռվի ժամանակը։

209

14. Ղ.Աղայան