Թէ՞ այդ այս է. կեղտոտ ջուրը մտնել, եթէ այդ ճշմարտութեան ջուրն է, և սառն գորտերն ու տաք կրիաները քեզնից չեն խուսափում։
Թէ՞ այդ այս է. սիրել նրանց, ով արհամարհում են մեզ, և ձեռք պարզել այն ուրւականին, որ մեզ վախեցնել է կամենում։
Այս բոլոր ծանր բաները իր վրայ է վերցնում կրող ոգին՝ նման ուղտին, որ ծանրաբեռն անապատ է դիմում, շտապում է և նա դէպի իր անապատը։
Մենակ անապատում սակայն երկրորդ կերպարանափոխութիւնն է կատարւում. առիւծ է դառնում այստեղ ոգին, ազատութիւն է խլել ուզում և տէր դառնալ իր սեփական անապատին։
Ւր վերջին տիրոջն է փնտրում նա այստեղ—թշնամանալ նրա և իր վերջին Աստծու հետ և յաղթանակ տանել մեծ վիշապի վրայ։
Ո՞րն է մեծ վիշապը, որին ոգին այլ ևս տէր և աստւած անւանել չի կամենում. «Դո՛ւ-պարտաւոր ես» — ահա մեծ վիշապի անունը. իսկ առիւծի ոգին ասում է— «Ես կամենում եմ».
«Դու-պարտաւոր-ես»-ը ընկած է նրա ճանապարհին, ոսկէշող, որպէս մի թեփաւոր կենդանի և ամեն մի թեփի վրայ փայլում է ոսկու պէս. «Դու-պարտաւոր-ես»։
Հազարամեայ արժէքներ են փայլում այս թեփերի վրայ, և այսպէս է խօսում վիշապներից ամենազօրեղը. բոլոր իրերի արժէքը—ահա՛ փայլում է ինձ վրայ։
«Բոլոր իրերի արժէքը արդէն ստեղծւած է և ողջ ստեղծած արժէքը—այդ ես եմ։ Ճշմարի՛տ, այլ
