Զրադաշտի մօտ գովեցին մի անգամ մի իմաստունի, որ շատ լաւ գիտէր խօսել քնի ու առաքինութեան մասին. նա շատ է յարգւում ու վարձատրւում դրա համար. և բոլոր պատանիները խմբւում են նրա ամբիոնի շուրջը։ Նրա մօտ գնաց Զրադաշտը—և բոլոր պատանիների հետ նստեց ամբիոնի առաջ։ Եւ այսպէս խօսեց իմաստունը.
Պատիւ քնին ու ամօթխածութիւն նրա առաջ. այս է առաջին պատւիրանը։ Հեռացէ՛ք բոլոր նրանց ճանապարհից, որ վատ են քնում և արթուն ﬓում գիշերը։
Ամօթխած է անգամ գողը քնի առաջ. նա միշտ գիշերն է գողանում։ Անամօթ է սակայն պահապանը գիշերւայ, անամօթ կերպով է նա իր փողը կրում։
Դիւրին արւեսա չէ քնելը. պէտք է հետևեալ ամրողջ օրը արթուն ﬓալ։
Տասն անգամ օրւայ մէջ պէտք է յաղթահարես ինքդ քեզ. այդ յոգնեցնում է բաւականին և հաշիշ է հոգու համար։
Տասն անգամ պիտի հաշտւես ինքդ քեզ հետ. իսկ յաղթահարուﬓ դառն բան է, և լաւ չէ քնում անհաշտը։
Տասն ճշմարտութիւններ պիտի գտնես օրեկան.