Մարմինը արհամարհողներին եմ ուզում ուղղել խօսքս։ Ոչ թէ իրենց սովորածը վերստին սովորեն ու սովորեցնեն, այլ իրենց մարﬓին ﬓաս բարև պիտի ասեն և այնպէս լռեն։
«Մարմին ու հոգի եմ ես»—այսպէս է խօսսւմ մանուկը։ Եւ ինչո՞ւ չպէտք է մանուկների պէս խօսենք։
Սակայն արթունն ու իմաստունը ասում է. Մարմին եմ ես ամբողջովին, և ուրիշ ոչինչ. ու հոգին մի բառ է միայն մարﬓի մի երևոյթի համար։
Մարմինը մի մեծ բանականութիւն է, մի իմաստ ունեցող բազմութիւն , կռիւ և խաղաղութիւն, մի հօտ և մի հովիւ։
Բո փոքրիկ բանականութիւնն ևս, ի՛մ եղբայր, քո մարﬓի գործիքն է, որ դու «ոգի» ես անւանում, մի փոքրիկ գործիք խաղալիք քո մեծ բանականութեան։
«Ես» ես ասում դու և հպարտանում այդ խօսքով։ Սակայն աւելի մեծը—որին դու հաւատալ չես կամենում—քո մարմինն է և նրա մեծ բանականութիւնը. սա «Ես» չի ասում.—բայց «Ես» գործում։
Ի՛նչ զգայարանքը զգում է, ի՛նչ ոգին ճանաչում՝—այդ եբբէք վերջ չունի ինքն իր մէջ։ Սակայն
