Էջ:Անդէրսընի հէքիաթները (Hans Christian Andersen, Fairy Tales).pdf/22

— 22 —

տատին իր մօտ պահել, և լուցկիները ցերեկուանից աւելի մեծ լոյս տարածեցին:

Ոչ մի ժամանակ իր տատը այդչափ մեծ և այդչափ գեղեցիկ չէր եղել:

Նա փոքրիկ աղջկան առաւ իր բազուկների մէջ և երկուսը միասին ուրախ զուարթ, լոյսի միջից թռան, վե՜ր, վե՜ր, ա՜յնչափ բարձր, ա՜յնչափ բարձր, ուր ո՛չ ցուրտ, ո՛չ քաղց