փոքրիկ առուն, որ մեզ էր մոտենում է բնավ և գնում նա ում համար
Երկու պատերի մեջ ենք Անիի արտաքին և ներքին պարիսպները: Այդտեղ ահա ցնդում է ինձ հափշտակած պատրանքը: Այդտեղ դիզված է այն սարսափը, որ այնքան դար այս տեղերի միակ պահապանն է եղել: Այդտեղ զգում ես, որ մտել ես գերեզմանի մեջ և հավիտենականությունը իր ահավոր լռությամբ գրկել է քեզ:
Գժվածի պես ցատկոտում է մեր կողքը, պարում է քարից քար զարնվելով: Նա խուլ աղմուկ է բարձրացնում երկու ատերի նեղ արանքում: Բայց և այս աղմուկը ոչինչ է նրան կլանում, ոչնչացնում է հսկայական գերեզմանի լռությունը: Չկա մի վայրկյան, որ մոռացնել տա նրան, չկա մի վայրկյան, երբ նրանով խիտ լցված չէ այս սև, քարքարոտ մուտքը:
Լուսինը պատերի ետևումն է: Հսկաները թանձր ստվեր են արձակում և դրանով են ուզում ծածկել իրանց մարմնի վերքերը դրանով են ուզում ծածկել իրականությունը և երևալ աչքիդ հզոր ու հպարտ: Բայց իզո՜ւր: Լուսնի լույսը մատնում է նրանց: Սպիտակ, փայլուն շերտեր են երևում նրանց թանձր ու սև մարմինների վրա: Եվ տեսեք, թե ի՛նչ անձուն ծակեր են, որոնց միջով լույսը ցույց է տալիս իրան: Տեսեք ինչ պատռվածքներ են կերել, կռծոտել այդ պատերն ու աշտարակները:
Ոչ խավարն էլ անզոր է ծածկելու է ինչ ուղևորներով մունքը: Անողորմ կերպով կրծոտված են այդ ամրությունները: Թեև այդքան գզգզված, ծեր, ուժասպառ, բայց նրանք դեռ ազդու են: Սի զառամյալ փոշիացած հասկ, որ տարածված է գերեզմանի ափին, բայց զարմանա՜լի բան՝ շարունակ խոսում է իր երիտասարդության մասին: Այստեղ մահն է տիրում:
Այստեղ ոչ ոք և ոչինչ չի կարող դիմանալ և դիմադրել մահի իշխանության: Բայց այստեղ ամեն ինչ մահի գրկում զերեզմանի անդունդից խոսում է կյանքի մասին:
Մի կյանքը, որ վաղուց շատ վաղուց ջնջված սրբված այս տեղերից
