Բ
Վերջապես մենք քաղաք մտանք
Ավագ դուռը երկու հսկա աշտարակների մեջ սեղմված մի ցածրիկ կամար է, անճոռնի կերպով կրծոտված: Բայց նա աոաջին գեղեցկությունն է որ ավերակների կույտերի միջից գալիս է ուղևորին շենքով-շնորհքով Անի մտցնելու գեղեցիկ է նա ոչ այնքան իր շինությամբ նրա գեղեցկությունը ավելի այն տեսարանն է, որ նա ցույց է տալիս ուղևորին: Ամբողջ Անին միանգամից աոջևդ է
Խավարից դեպի լույս էինք գնում: Չդիտեմ ինչու, երկու պատերի միջով անցած մեր կարճ բայց լուռ գերեզմանական ճանապարհից հետո, լուսինը ինձ թվաց կորցրած բախտ որ գտնվում է հանկարծ: Եվ երբ ավագ դռան կամարի աակ նրաշ պաղ արծաթե շողերը ընկան ինձ վրա և աոաջին վայրկյանում մոռացա ամեն ինչ և գիշերային լուսատուն ողջունեցի արտասանելով Ալիշանի տողերը
Ո՞ւր գա իմ լուսնակ հելիկ հանդարտ Համասիխ…. ձոր և արտ
Արդյոք գերեզմանային խավա՞րն էր այդպես սիրելի դարձնում լուսինը, թև այն տեսարանը որը մեր աչքերի առջև պարզելու համար նա թափում էր իր անամպ ճակատի բոլոր լույսերը չգիտեմ երևի մեկն կ մյուսն էլ
Ավագ դուռը հյուսիսային կողմից է մտցնում քաղաքը դեպի հարավ մեր առաջ տարածված էր մի երկար տափարակ որ վերջանում էր մի բարձր ու մեծ բլուրով: Տափարակը Անին է, բարձր բլուրը նրա միջնաբերդը «Անին շեն աշխարհն ավեր, աշխարհը շեն, Անին ավեր» - հիշում եմ ես հին ժողովրդական ասացվածքը, «Անին շեն աշխարհն վեր» ասացվածքի հին մասն է հեոու-հեոու դարերի ետևում թաքնված իսկ երկրորդ մասը այսօրվա իրականությունն է որին մենք ականաաես ենք:
Շեն աշխարգհի մեջ ավեր Անին լուսնի լույսով մի հարթ դաշտ էր։ Զանազան կողմերում այդ դաշտի վրա գիշերային
