ջարդուփշուր եղած պատերից մեկը չէ պահվել է ամբողջությամբ այսօր էլ ծառայում է քրիստոնյա ժողովրդին։
Եկեղեցին հռչակավոր Մարմաշենն է, Շիրակի հայկական անկախության ժամանակների հուշարձաններից մեկը նրա բարձր պատերը, սրբատաշ քարերի զարդերը պատերի մեջ կամարավոր սյուները արձագրոււթյունները ձեզ իսկուլն փոխագրում են Անի Բագրատունիների դարի կնիքը, նույն կարմիրքարերը, նույն համարձակությունը և ճարպիկությունը, որով այդ ահագին սալերը տաշվում հզկվում էին, զարղերով ծածկվում, պատեր կամարներ բաղեր դարձվում։ Գմբեթն է փոքր ինչ ճարտարապետական ոճի տարբերություն ցույց տալիս բայց նա, անշուշտ, հետո է շինված վերանորոգության ժամանակ, որի մասին երկար խոսում է հյուսիսային պալատի մեծ արձանագրությունը։ Գմբեթը մեր օրերում էլ վերանորոգության է ենթարկվել Ալեքսանդրապոլի քաղաքագլուխ Գ Տեր-Պեարոսյանի նախլսձեոնությամբ։ Վերին աստիճանի բնորոշ անիական աոանձնահատկությունը երկար խոր եռակյունի խոշերը պատերի դրսի երեսին Մարմաշենն էլ ունի։ Ներսը անղարգ է սևացած և մութ նեղ պատուհանները չափազանց ժլատ լույս են ներսթողնում։ Ներսում սյուներ չկան խոնավության ծանր հոան է խփում ներս մտնողին։ Բայց կատարի և գմբեթի բարձրությունը հին շինության գեղեցիկ ազդու տպավորությունն է ամբողջացնում։
Շինությունից ավելի գեղեցիկ է շինողի անունը։ Դա մեզ ծանոթ հերոս Վահրամ Պահլավունին է, որ եկեղեցու հարավային պատի վրա մի երկար և շատ լավ պահված ալձանագրություն ունի։
Մարմաշենը, ինչպես վկայում է այդ արձանագրությունը, մեծ իշխանի տոհմային հանգստարանն էր և այդ պաճառով էլ նրա աոանձին ուշադրությանն է արժանացել։ «ճղնեցաք ասում է նա և այլ քաղաքում եկեղեցիս և վանո բայս բայց զտեզի հանգսաեանս մերոյ աոալել պատճառով մեծացսլցտք և լիացուցաք ամենայն գլուխը լերամբք և դաշտօք, սանդեցաք ի սա գիղմ և ագարակս գանձագինս»։
Մտեք քանդված ժամատռնը կամ գավիթը։ Նա մաքրված
