Էջ:Անլռելի Պարոյր Սեւակ, Թորոս Թորանեան.djvu/135

Դաւաճան Դաւոն չէր, որ Վանի հայկական զինանոցներուն տեղը ցույց տուաւ թուրքին... Դաւաճան հայ մը չէր պաւրճառը 20 կախաղաննե- րուն... Ի՜նչ բերաւ Սւսրդարապատը մեզի... Պատիւ մեր ժողովուրդին, որ յաղթանակեց անկարելի պայմաններու տակ ու հայ մարդը վերջա¬ պէս սկսաւ շնչել... Պարոյրին հետ մեր այդ օրուայ նիւթը... Երբ պիտի սորվինք ճիշդ ներկայացնել մեր պատմութիւնը... Գէորգ Չաուշը ո՝վ սպաննեց։ Երբ պիտի սորվինք իրենց ողջու- թեան մեծարել մեր հերոսները... Ու Պարոյրին հարցումը, հարցում, որ ցաւ էր, որ պատասխան չէր ակնկալեր, սակայն չէր կրնար նաեւ չտալ... - Պոլշեւիկ Ռորոս, ասա տեսնեմ ինչ պիտի լինի մեր ժողովրդի ճա– կատագիրը։ 1970-ին ես Պարոյրէն ստացայ այն հարցը, որուն պատասխանը այսօր ալ չունիմ։ Աւելի քան չորս տասնամեակ անցած է այդ օրէն։ Այսօր ալ, 2011-ի Յուլիսի աւարտին, ականջներուս մէջ Պարոյրին հարցումը կը հնչէ. - Ասա տեսնեմ, ինչ պիտի լինի մեր ժողովրդի ճակատագիրը։ Հալէպ, 1972 - 2011, Յունիս 30 133