Վառարանի մէջ կրակը մեղմ կը վառւի,
Անյոյս սիրոյ տւայտանքի նման անքուն,
Կը բորբոքի, կը կայծկլտայ ու կը հալի,
Անբուժելի վէրքի նման համր ու տրտում։
Փայտերն կապոյտ բոց կարձակեն տրտունջի պէս,
Ու ծուխ կը տան, հառաչանքի նման անզօր,
Յետոյ ցաւից իրար կուտեն վիշապի պէս,
Վիշապի պէս հրամարմին ու թեւաւոր․․․
Ու կը վառւի կրակն այնտեղ, վէրքի նման
Կը կըսկծայ, կը մորմոքի ու կը հալի,
Քանի՜ դալար ծառեր այնտեղ կը մոխրանան,
Որքա՜ն տրտունջ կը մեռնին խո՜ւլ, անլսելի․․․
