Աննինջ կարօտով, յոգնած ու վհատ,
Սեւանայ ափին կանգնէի մի օր,
Ու մեղմիւ ձայնով պատմէի հանդարտ
Սիրուն Սեւանին ցաւերն իմ բոլոր։
Փռէի կապոյտ, ծփո՜ւն ջրերին
Երգերն իմ անխառն յոյզերով զեղուն,
Սեւանայ ժայռերն ինձ ունկնդրէին,
Ինձ անդորր տային իրենց ստւերում։
Ու լիճը եռար սիրոյ յոյզերով,
Վարարէր Զանգուն սրտիս անձրեւից,
Հողը ոռոգւէր կարօտիս ցօղով,
Ծա՛ռ, ծի՛լ ու ծաղիկ ողջունէին ինձ։
