Կը լսես ձայնս.
Բայց ասա՛, ինչպէ՞ս
Մենք հասնենք իրար.
Ասա՛ ինձ, ինչպէ՞ս։
|
|
Ներքին կրակով, կարօտի կրակով կ'ապրի բանաստեղծը և բոլոր պարագաներու, տակ կապուած է իր հողին՝ առանց աղմուկի, առանց կուրծք ծեծելու, երդումներ ձեւակերպելու։
Յետոյ, ինչպէս շատ մը բանաստեղծներ, Արմանտ կ'երգէ իր մայրը.
- Աչքերդ հիմի երկնից անհաս,
Գարնան վարար անձրեւի պէս՝
Բարութիւն են մաղում վրաս...
|
|
Բանաստեղծը միշտ պարզ բայց ինքնատիպ պատկեր մը ունի մեզի հրամցնելիք։
5.– ՔՐՏԻՆՔ ԵԻ ՄԿԱՆ
Աշխատաւորութեան մասին կը խօսի բանաստեղծը միշտ իր ձեւով, առանց պոռչտուքի:
-Օգնէ՛ք՝ կոշտանան ձեոքերը մեր փափուկ,
Սրտերը փափկեն ձեր սրտի նման։
|
|
Այստեղ, բանաստեղծը սիրտ սրտի է աշխատաւորին հետ։
Պիտի սպասենք, ասէ՛ք, քանի՜ դար
Մենք նորից այսպէս
Որ մարդը մարդուն
Չդառնայ գորշ գայլ...
|
|
Նոյն մտածումին շարունակութիւնը չէ՞, երբ Համօ ՍաՀեանը կը գրէ.
