Էջ:Արմանտ բանաստեղծը, Թորոս Թորանեան.djvu/56

Այս էջը սրբագրված է

Ես մարդեմ քաղաքի
Կանգնած փոշոտ խաչմեուկում
                                      Քո ահա
Խաչուած ինքս ինձ վրայ․․․

Արդեօք շա՞տ կը պահանջէ բանաստեղծը։ Արդեօք կը խտացնէ՞ գոյները։ Եւ արդեօք պէ՞տը է համակերպիլ կեանքի դաժանութեան և գրել Վահէ Վահեանին նման.

Կատարեալն է երազ միայն
Չերդուած երգ, անգիր մատեան.
Բայց երանի՜ այն քերթողին,
Որուն սիրտն է սիրոյ բագին։


Այդ երանին մենբ տուինք Արմանտ բանաստեղծին, որուն սիրտը սիրոյ բագին է իրաւ։ ՄենՔ ալ գիտենք, որ կատարեալը անգիր մատեան մըն է, բայց ձգտիլ պէտք է կատարեալին նոյնիսկ եթէ Բեգասը մեզ թողու կէս ճդառնանք անբուժելի վիրաւոր.․․ Արմանատը կողբայ գալիք աշխարհը իր «Վաղը» քերթուածին մէջ ու կը գրէ․

Տարրալուծարանում աճող սաղմը
Կը ծնուի աոանց սրտի և հոգու,
Եւ աոանց ստինքնեըի։
0՜, ինչ լաւ է, ոը ապրում ենք հիմա,
Եւ ծւսղիկներր ունեն իրենց գոյնն ու բոյըը,
Ինչ լաւ է, ոը տատրակները մնչում են
Ու աքաղաղը կանչում է դեո։

Մէկ խօսքով հեղինակը խորապէս մտահոգուած է վաղւան աշխարհով՝ երբ ամէն ինչ մեքենայացուած կրնայ ըլլալ և նոյնիսկ կրնան մարդիկ առանց ստինքի ծնիլ, արւանց սիրտի և հոգիի։