Էջ:Արմանտ բանաստեղծը, Թորոս Թորանեան.djvu/60

Մի աստուածային,
Եւ գեղեցկութիւնը
ճշմարտութիւնն է իսկ,
Եւ ճշմարտութիւնը
ճամբան է՝ ուղիղ
Դէպի Աստուած»։
................

–«Երբ իջեցնում էք
Դուք ինձ գերեզման,
Գիտցէք՝ թաղում էք
Մարմինս միայն,
Այլ ոչ թէ հոգիս.
Թողէք որ մեոնեմ
Խաղաղ ու հանգիստ»:

Խոհափիլիսոփայական այս մտածումներով ալ կը փակուի Արմանտին այս երկրորդ գիրքը, որ ճիշտ է, հեղինակին մօտ գիրքէ-գիրք ոստումի հաստատումը չէ, բայց ի յայտ կը բերէ բանաստեղծութեան ճամբուն վրայ նոր նուաճում, յատկապէս այն քերթուածներուն մէջ ուր տիրապետողը խոհն է և իմաստասիրական մտածումը:

Բանաստեղծը սկիզբէն իսկ կը սիրէ պարզութիւնն ու յստակութիւնը, սկզբունքներ, որոնք շարունակուած են այս գիրքին մէջ՝ գալով առաջինէն:

1991–ին, Փարիզի «Յառաջ»ին մէջ Երուանդ Փափազեանը գրած է.— «Արմանտի «Դարավերջի Սարսուռներ» քերթողագիրքը սկսում էք կարդալ մեծ հետաքրքրութեամբ, և նկատում, որ այս գիրքը մի սրտի պատմութիւն է, բանաստեղծի սրտի՝ լիքը թէ սիրով և թէ ցաւով, աշխարհի ցաւով՝ աշխարհի համար: Արմանտը, սակայն, գտել է այդ խոր ցաւի դարմանը — սիրտը լցրել է աշխարհածաւալ ու ամենապարփակ սիրով, որին հանդիպում ենք