Էջ:Արևելք 13.jpg

Ո՜վ սավառնումն երիտասարդ Աստըծուն,
Որ տակավին կը մրրկվի։
Եվ մազերը Քրիստոսին հերարձակ
Կը խռովե անուրջները դարերուն,
Եվ Խավարին ընդմեջեն
Կ՚անցնի իբրև Արեգակ
Սպառնագին և բանիվ…
Ո՜վ խոլական և պաշտելի մոռացությունը կյանքին,
Որ գերմարդը կը ծաղրե,
Որ կը հիմնե Երկրին վրա
Իշխանությունն Երկնքին։

Ահա Դեղինն Յանք֊ցենք֊յանքի եզերքին
Մեղուներու պարսին պես
Աշխատանքի կատարելատիպը կ՚ ապրի։
Կոմփյուկիոսը — մեծ Դաստիարակը Դեղինին
Կուտա անոր կատարյալին վերջին խոսք։
Եվ դարերը իզո՜ւր, իզո՜ւր կարծեցին,
Որ Չինաստանն խոր քնո մեջ կը նիրհե,
Այսօր դարձյալ կը վերածնի անիկա
Իր ընդերքեն, իր խորերեն մանկատի
Կ՚ըլլա երազ և բողբոջ։

Ես արյունեն, բնության լացեն խելահեղ՝
Կը դիմեմ
Դեպի Իրանդ վարդագեղ,
Դեպի տաճարն բլբուլներու, խոհերու։
Շիրազն արդեն ծաղկեր է
Կապույտ, կարմիր ու կանաչ,
Եվ վարդերու թերթերու փաթը մաքուր
Մեծ քերթողին — Հաֆըզի—
Հոգին, երգը կը խլրտի։
Ես արբած եմ, Արևե՛լք,
Չունիմ ոգի ինքնասեր՝
Գեղեցկությանը առջև։
Ներե՛, ներե՛ իմ ծունկերուս արյունին,
Որ արգավանդ հողիդ վրա կը կաթի։