Էջ:Արևելք 15.jpg

Լոտոսները կը սարսռան, կ՚արտասվեն
Իմ ոտքերուս ծանրության տակը մարմար,
Գանգեսն խաղա՜ղ և հեզասա՜հ և հեշտի՜ն,
Աստվածներու խորհրդովը արբեցած՝
Կը մրմնջե ու կ՚անցնի։
Սաքիա Մունի… և ծաղիկներ կը բացվին
Ողողելով մեր երազներն ամայի։
Սաքիա Մունի…և ձայները կը լռեն.
Որովհետև աստվածները կը նիրհեն
Պերճ Գանգեսի ափերուն
Ծառերուն տակը պանպա։
Սաքիա Մունի… և Նիրվանան կը տիրե
Հոգիներուն մեջ թախծոտ,
Իբրև աննյութ, հսկա երազն այս կյանքին։
Եվ երկնքեն կը կաթի
Կապույտ ողկույզն շիթ առ շիթ
Աչքերուս մեջը մարած
Եվ հոգիիս արգասիք։

Վերջալույսը ահա ոսկի կը բխի
Եվ բուրգերը մութ շառայլով թաթավուն
Դարին առջև կը հորանջեն հաղթական։
Մեծ Նեղոսը կը խռովի, կը գալարվի, կը հորդի
Ճզմած դարերն իր ուժին տակ արգավանդ։
Եվ արտորան կը վառի
Միջօրեի ալիքներուն մեջ ոսկյա։
Ես կը կանգնիմ հնությանց առջև ապշահար.
Հին դարերուն սարսուռն հոգիս կը պատե։
Կ՚առնիմ ափիս մեջ դողդոջ
Քարի կաթիլ մը — պատմության հիշատակ—
Որքա՜ն երազ այդ բյուրեղին մեջ անշունչ…
Իբրև հյուլե կը կանգնիմ
Այդ հնությանց կոհակներուն մեջ լռի՜ն,
Կը մրմնջեմ ես մեղմիվ
Եվ քրմական երկյուղով.
«Ո՜վ Եգիպտոս, ով սֆինքսներ դուք համառ,