Էջ:Արևելք 16.jpg

Ո՜վ Անմահներ դուք մեռած,
Որ հաղթական՝ կը նիրհեք…»
Ես կանգնած եմ քու հողիդ վրա, Արևե՛լք,
Բայց ճակատիս երջանիկ
Կ՚իջնե մոխիրն իրիկնային խորհուրդին։
Ահա կին մը գիսախռիվ, այսահար
Թևերն պարզած՝ կը վազե…
Արյուն, հրդեհ ու արցունք…
Ո՜վ Արևելք, Հայաստանըդ ահա,
Որ դարերուդ եղավ Վիշտը ծանրակիր
Եվ Երազըդ մթագնած։
Եվ օր մըն ալ այդ երկրին նվիրական խորշին մեջ
Նարեկացին իր հրդեհները երգեց
Եվ երազներն խռովալից։
Ո՜վ անկողինը ջերմին
Նարեկացուն երիտասարդ։
Նարեկացի՛, կիսաստված,
Սկզբնաշավիղ և երկյուղած դուն Քնար,
Որ մութին մեջ արշալույսներ գրկեցիր
Եվ անկողնիդ մեջ մոխիր՝
Սավառնեցար արևներուն հրակեզ։
Նարեկացի՛, մեծ աղոթք,
Երգ ու երկյուղ և սլացում,
Լապտերաբաղձդ վանքին մեջ,
Վերընծայումն կողկողագին և շնորհք,
Եվ ինքնաբուխ, աստվածամերձ և լուսեղ,
Հրաշանորոգ և մեծ կոհակ երազաց,
Վարդ բռնկած և մոխրին մեջը թաղված,
Եվ չարչարանք և մորմոք,
Դուն քաղցրություն և պաղատանք և անճառ,
Որ դաբիրին մեջ նսեմ
Ատրաշեկ սերըդ լացիր։
Նարեկացի՛, դուն վեհագույն արտասվող,
Որ տարփանքիդ ծովերուն բացն ալեկոծ
Հեծության նավըդ տարիր՝
Մատդ շրթունքիդ զմռսած։
Երկնային լացն քու հոգվույն՝