Էջ:Արևելք 8.jpg

Ո՜վ դու խաղաղ Օվկիան,
Որուն մեջ
Աստղածորան գիշերները կը նիրհեն,
Որուն մեջ
Ամեն հոգի աշխարհ մընե ծովերով
Եվ գետերով խոլական։
Անդո՜րր, անդո՜րր ու անդո՜րր
Եղավ աշխարհդ իմաստուն,
Դուն քալեցիր դանդաղ, խաղաղ ու խորին,
Եվ վարդերու ցողուններուն փաթթեցիր
Երջանկությունդ անպարտելի ու անհաղթ։
Ո՛չ մեկ թռչուն լացավ բանտին մեջ անհույս,
Եվ տարագիր չունեցար։
Երկինքներըդ չըլացին
Դժբախտ սիրո զոհի վրա,
Դուն սիրեցիր, դուն գգվեցիր, հարբեցար
Մերկ կիներուն և գինիին առընթեր
Ո՜վ Արևելք, ո՜վ կարմիր Հարսն աշխարհին։
Եկո՛ւր, եկո՛ւր, ո՜վ Աղջիկ
Արևելյան դաշտերուն
Եվ լեռներուն երկնամերձ։
Վեր ա՛ռ քողըդ, թող արևը ողողե
Հպարտ, գոռոզ ճերմակությունը ճակտիդ
Իր բոսորող ալիքով
Եվ ջերմությամբը կարմիր։
Բա՛ց կուրծքդ,
Բա՛ց ծիծերըդ երկնահայաց, դողդոջուն
Իմ տարփանքիս հագագին
Եվ ծարավի, հրատոչոր աչքերուս։
Թափե՛, թափե՛ փթիթներըդ փրփրուն
Իմ հողիս վրա ստեղծիչ։
Դուն մերկացի՛ր, ամբողջովին մերկացի՛ր,
Ես Իշխանդ եմ, որ օտար
Հորիզոններ կտրեցի
Եվ պահեցի իմ մարմինըս ամբասիր՝
Քու սարսուռիդ, քու խենթության արժանի։