— Ինչո՞ւ ականջ կախեցիր իր բոբարներուն,— կգոռար Էմիլը,— բավական քի՞չ հայտնեցի իմ կասկածանքները։
— Ո՞վ, դո՞ւն, ա՛հ, օրինակի համար, գեշ չէ,— կգոչեր սուր ձայնով Ժոզեֆինը,— կարող ես ըսել․․․ Ես էի մինակ, որ գլուխս չի կորսնցուցի։
— Դուն կհամարձակի՞ս,— կբորբոքվեր Էմիլը,— դուն չէի՞ր, որ վաճառատունե վաճառատուն կերթայիր գնումներ ընելու․․․ Տիկինը կարծեց, որ Սաբա թագուհին պիտի ըլլա, առնվազն իշխանուհի․․․ կարող ես հաշվել, հիմակ առ բաժինդ և տեղդ նստե։
Այս վեճերը կվերջանային ժոզեֆինի խելահեղ լացով, որոնց միջոցին Էմիլը անընդհատ պտուտքելով սենյակին մեջ՝ կըսեր.
— Դուն ինքդ ուզեցիր, մի գանգատվիր:
Քանի կինը, զայրացած ամուսնույն անարդար խոսքերեն, հեկեկալով կարտասվեր, այնքան Էմիլը կատաղությամբ կկրկներ.
— Դուն ինքդ ուզեցիր, մի գանգատվիր։
Վերջին ղրուշները ծախսած միջոցին, երբ քստմնելի թշվառությունը սկսեր էր արդեն իր դեմքը ցուցնել, վիճաբանությունները սկսան ուրիշ բնույթ ստանալ։
— Ինչ փալաս մարդ ես,— կըսեր Ժոզեֆինը զայրույթով, երբ Էմիլը ձեռնունայն կվերադառնար տուն,— քիչ մը շարժվե, բան մը ըրե․․․
— Ես ինձ կարելին ըրեր եմ և կընեմ,— կըսեր Էմիլը,— քիչ մը դուն ալ շարժիս՝ ինչպե՞ս կըլլա․․․
— Ե՞ս, ես ի՞նչ կրնամ ընել այս անիծյալ երկրին մեջ,— կպատասխաներ Ժոզեֆինը։— Այստեղի կանայք մեկ արհեստ մը ունին։
Էմիլը շնականորեն կմրմնջեր և կխնդար.
— Կարծես թե այդ արհեստին նրբությունները քեզի ծանոթ չեն․․․
— Ի՜նչ, դուն, իմ օրինավոր ամուսինս, կհամարձակիս ըսել, որ փողոց իջնեմ․․․ մագըրոյի գտա՞ր, դու՞ն ալ, ա՜հ, ո՛չ ո՛չ ալ չեմ կրնար տանիլ:
— Ես մագըրո չեմ,— կըսեր Էմիլը,— բայց դուն ալ
