Հետզհետե ավելի ամեհի աղմուկ մը կբարձրանար անվերջ անցնող բազմություններե։
—Քովի փողոցներեն պետք Է երթանք,— ըսավ Ղուկասը,
որ Այազ Փաշա կբնակեր, և հեռացավ իր ընկերներեն։
Երբ Բարպան և Վասիլը մինակ մնացին, լռելյայն համաձայնելով,
ուղղվեցան դեպի գլխավոր փողոցը։
Լայն պողոտայեն կանցնեին ստվար խումբերով մարդիկ՝
մոլեռանդի դեմքերով և անիմանալի բան մը գոռալով։ Յուրաքանչյուր
խումբի հետ կային կանանչ և ճերմակ փաթթոցավոր
մոլլաներ, որոնք կհրահրեին գոռգոռումները, երբ
անոնց եռանդը քիչ մը կմեղմանար։ Երբեմն խումբերը իրարմե
կանջատվեին, բայց անմիջապես վազելով և գետնի
փոշին բարձրացնելով, կուգային կմիանային իրարու։
Վասիլը և Բարպան կքալեին մայթին վրայեն և լուռ կդիտեին
ամբոխի վարմունքը։ Բանկալթի հասնելով տեսան,
որ ամբողջ պողոտան բռնված Է ցուցարարներու բազմությունով։
Կարծես թե ամբողջ քաղաքր պարպվեր և թափվեր
էր փողոց։ Մայթերու վրա անցորդները ցանցառ Էին և միայն
ֆեսավոր մարդիկ Էին։ Այդ ժամուն, ընդհանրապես,
Բանկալթիի շիտակին վրա գլխարկավորները մեծամասնություն
կկազմեին, բայց այդ պահուն, կարծես թե, անոնք
չքացեր Էին։ Անհետացեր Էին նաև մանր֊մունր բաներ և
քաղցրեղեններ վաճառողները, իսկ տուները, կարծես թե,
ամայի Էին, իրենց փակ վանդակներով և պատուհաններով։
Տրամվայները դադրեր Էին, և հորդ հոսանքի պես ցուցարարներու
ամբոխը կհոսեր փողոցի ամբողջ լայնքով։
Աստղով և մահիկով կարմիր դրոշակներ կծածանեին ասդին-անգին։
Գրգռված բազմություններու հևքը և անընդհատ
ոտնաձայները մթնոլորտը կլեցնեին ահարկու սպառնալիքով
մը։ Առանձին քաղաքացիները, մայթերու վրա, սայթաքելով,
կռնակնին կորացուցած, մոլորվածի երևույթ ունեին,
հակառակ որ ցուցարարները անոնց նկատմամբ անտարբեր
կթվեին։
Երբ Բարպան և Վասիլը իրենց արհեստանոցներու առաջ
հասան, պահ մը կանգ առին և իրար հարցուփորձեցին ակ–
