Եվ Բարպան հիացումով կմտածեր, որ իրենց երկու տուներուն մեջ կպատսպարեր, հարկ եղած պարագային, Վասիլը և անոր ընտանիքը, արհեստանոցի ընկերները, հարևանները, և, թերևս, այդ հրաշագործ դրոշակը կպաշտպաներ ամբողջ թաղը։
Արիստաքին որոշ ժամանակ չեկավ իր աշխատանոցը,
ուր երեք եվրոպացիներու պատկանող կառաքեր ուներ նորոգելիք:
Անոր մոտ այդ միջոցին մնացեր Էին միայն տասնյակ
մը աշխատավորներ։ Գործակատարը կուգար երբեմն
գաղտագողի, կմնար մեկ կամ երկու ժամ և կմեկներ։
Արիստաքին, վերջապես, խոշոր գումար մը նվիրեց, առանց
աղմուկի, Կարմիր մահիկին: Սերասքերին նվիրածը
ետ չէին տվեր, ինչպես սպառնացեր էին թերթերը։ Այս անգամ
Կարմիր մահիկի վարչությունը, երես առ երես, ոչ
գրավոր և ոչ հրապարակավ, շնորհակալություն հայտնեց
Արիստաքի էֆենդիին և ընդունեց չեկը։ Բայց այդ նվերն ալ
որևէ գործնական օգուտ չունեցավ Դըրջանին համար։ Վերջապես,
անիկա, վհատած և ահաբեկված, մեծ կաշառքներով
հաջողեցավ ձեռք բերել արտասահմանյան անցագիր և
ընտանիքով մեկնեցավ Զվիցերիա։ Խորամանկ հույնը ժամանակին
իր դրամները փոխադրած էր արդեն եվրոպական
բանկերը։
Երբ Արիստաքիի արհեստանոցը փակվեցավ, և անոր
գործակատարը կիսատ մնացած գործերը հանձնեց Զարեհ
էֆենդիին, այս վերջինը իր հաղթանակը վայելեց լռու-
թյամբ:
Գրասենյակին մեջ, երբ Զարեհը և Բարպան մինակ մնացին,
Զարեհը նշանակալից ակնարկով նայեցավ Բարպային,
ձեռքերը իրար շփեց և անկարևոր պատվեր մը տվավ, իր
սիրտի անբավ գոհունակությունը ծածկելով. հետո, արբածի
նման դեդևելով, դուրս ելավ և տուն վերադարձավ։
ճիզվիտը հաղթեր էր Դըրջանին:
