* *
Բալկանյան դաշնակից զորքերը պաշարեր էին Ադթիա– նապոլիսը: Թրքական բանակը կպաշտպաներ այդ կարևոր ամրոցր, որուն անկումը թշնամիին առաջ ճամփա կբանար մինչև Չաթալճայի ամրությունները, այսինքն՝ մայրաքաղաքի դոները, որոնք՝ իբրև վերջին պաշտպանության գիծ, կուժեղացվեին տագնապալի հապճեպով: Վհատության ծանր ամպ մը իջեր Էր մայրաքաղաքի թուրք ազգաբնակչության վրա: Մահացու կերպով վիրավորված իրենց ազգային արժանապատվության մեջ, անոնք օսմանյան բանակի անհաջողությունները կուզեին վերագրել կողմնակի պատճաոներու։ Ոմանք խստորեն կքննադատեին իթտիհատը, որ իշխանության գլուխը անցնելե հետո չէր վերակազմեր բանակը և չէր ապահովեր երկրին և սահմանադրական ռեժիմին պաշտպանությունը։ Բայց այդ պղտոր օրերուն ամենեն ավելի աշխուժացեր էին հետադիմական տարրերը, որոնք իրենց մոլլաներու և հոճաներու բերնով Թուրքիո պարտությունը պատճառ կհամարեին անհավատության տարածվիլը և թրքուհիներու համարձակությունը, և, մանավանդ, մզկիթներու մեջ և հրապարակներու վրա անոնք սանձարձակորեն կխոսեին «ներքին թշնամիներու» դավաճանության մասին: Մթնոլորտը հետզհետե կդառնար սպառնական, և թերթերը, գրեթե առանց բացառության, սպառնալիքներ կընեին երկրի ուրիշ ազգությանց պատկանողներու հասցեին։
Նորակոչները անընդհատ կուգային Կ. Պոլիս, կզինվեին,
կզրկվեին ճակատ։ Անոնք կա՛մ ամբողջապես կանհետանային
է և կամ անոնցմե ողորմելի բեկորներ կվերադառնային,
վիրավոր, հաշմանդամ, արնաքամ։ Իսկ մյուս կողմանե,
հետզհետե մայրաքաղաքը կթափվեին վտանգի ենթարկված
վայրերու բնակիչները, տեղահան եղած ռումելիցի թուրք
գյուղացիներ, ոմանք կիսամերկ, ընչազուրկ, ոմանք իրենց
բեռցած սայլերով և տավարով։
Իշխանությունը այդ գաղթականները կանցըներ ասիական
ափը, ուր անոնք կմնային կեղտոտ և վարակված կայաններու
մեջ, շրջապատված ժանդարմական խիստ գոտիով՝
