— Քա՛, Լուսնթագիս տես, մենծցեր, բոյը, բոսը…— գովաբանեց Թուրվանտա Քորոն և խոսքը բաց արավ։
— Թուրվանտա Քորո, ատոր խոսքը հեչ չընես, աղջիկս մինչև դպրոցը չվերջացնե՝ չեմ կարգեր,— պատասխանեց մայրը և դրանից հետո այնպիսի երես արավ, որ Թուրվանտա Քորոն մնաս բարով արավ և դուրս ելավ։
Կոշկակար Թորոսից հետո, մեկը մյուսի ետևից, Թուրվանտա Քորոն, առանց Թորիկի հետ խորհրդակցելու, մտավ մսագործ Աստուրի, պատշարող Օղասաբի, հացագործ Սիմոյի տները և բոլորից էլ մերժողական պատասխան ստացավ։ Պատշարող Օղասաբը մինչև անգամ վիրավորեց,
— Թորիկդ քիչ մի կով է,— ասաց նա։
Բացի այս արհեստավորներից, նոր արհեստավորների ցուցակ պատրաստեցին, և հերթով բոլորի տներն էլ մտավ Թուրվանտա Քորոն ու բոլորից էլ մերժողական պատասխան ստացավ։
Թորիկն այս անհաջողություններից ծայր աստիճան ջղայնացավ և ով որ մերժում էր աղջիկը տալ իրեն, հայհոյում էր։
Թորիկի համար աղջիկ գտնելը դարձավ և հարևանների խոսակցության առարկա։ Թուրվանտա Քորոն, միամտորեն, գնում էր և պատմում էր, թե ով ինչ պատասխան տվեց, կարծելով բոլորն էլ իրավունք պիտի տային իրեն, թե՝ պարզապես աղջկան բախտը կքոռցնեն։
Նա եկել էր մի եզրակացության.
— Որբ է, բախտ չունի,— ասում էր։
Հարևաններից մեկը մի օր եկավ ու ասաց Թուրվանտա Քորոյին.
— Քա՛, Թուրի՛կ, Թորիկիդ համար աղջիկ գտեր եմ։
— Քա՛, ի՞նչ կըսես։
— Աղջիկ, կաթը իստակ, գլուխը կախ։
— Ո՞վ է, ըսե՛։
— Օվակիմին աղջիկը։
Թուրվանտա Քորոյի մարմինը փուշ֊փուշ եղավ։ Նա հասկացավ, թե ում էր ակնարկում, բայց սուտ չհասկանալ տվեց։
— Ի՞նչ Օվակիմ,— հարցրեց նա։
