— Ոչ, ոչ, հարկավոր չէ,— կտրեց աղջիկը։
— Չէ, երթամ բերիմ։
— Կերթաս և ալ չես գար։
— Ալ չեմ գա՞ր, աշխըրքի որ ծարն ըլ երթաս, ետևեդ կուգամ,— սրտաբուխ բացականչեց Թորիկը։
Աղջիկը խորապես հավատաց նրան։ Նրա խոսքերի մեջ կար և՛ պարզություն, և՛ խորություն։
— Կը հավատա՞ս,— հարցրեց Թորիկը։
— Կը հավատամ,— պատասխանեց աղջիկը և փաթաթվեց Թորիկին։
Թորիկը համբուրեց նրան։
Այս համբույրը հրդեհեց Թորիկին, այրվում էր նրա մարմնի ամեն մի մասնիկը։ Ուզում էր խոսել, սրտումը շատ բան կար դուրս թափելու, բայց լեզուն սայթաքում էր, նայում էր աղջկան, նրա նվաղկոտ, կապույտ աչքերին, կարմիր ներկած շրթներին, ոսկեգույն ծամերին և խելահեղ սեղմում էր նրա մեջքը։
— Ծո՛, Թորի՛կ, ինտո՞ր է,— հանկարծ հարցրեց ընկերը։
— Ալ մի հարցներ,— պատասխանեց Թորիկը և նորից համբուրեց աղջկան։
Ընկերը և մյուս աղջիկը կոպիտ ծիծաղեցին։ Թորիկը սրտնեղեց.
— Ինչո՞ւ կը ծծղաք, աստծու աղջկան հետ չեմ փոխեր էս աղջիկը։
— Աստծու աղջիկը ո՞վ է, ծո,— հեգնեց ընկերը։
Թորիկը չպատասխանեց և դարձավ աղջկան։ Աղջիկը ժպտաց։ Այդ ժպիտում կար և՛ հաճոյակատարություն, և՛ հեգնություն։ Ուրիշներն էլ, մոտավորապես, այդպես էին ասում։ Բայց Թորիկը նայում էր նրան այրվող աչքերով, շրթունքները դողում էին, ուզում էր մի բան ասել, բայց չէր կարողանում։
Երկար լռությունից հետո՝ Թորիկը շշնջաց աղջկան.
— Անունդ ի՞նչ է։
— Անժել։
— Անժե՞լ։
— Այո։
