Օրերը թռչում էին։
Կյանքը Թորիկի և Անժելի համար հոսում էր ուրախ առվակի նման։
Ֆապրիկաթոռի այն աղջիկը, որին ուզելու համար Թուրվանտա Քորոյին վիրավորել էին, ամուսնու հարբեցողությունից և լկտիությունից բարակ ցավ ընկավ ու մեռավ։
Երբ դագաղը տանում էին փողոցից, Թորիկը հարցրեց․
— Ո՞վ է ատ մեռնողը։
— Իշտե էն է,— պատասխանեց Թուրվանտա Քորոն։
— Մե՜ղք,— շշնջաց Թորիկը և տխուր ետ քաշվեց լուսամուտից։
— Քըզի տային, հիմա․․․
— Չէ՛,— կտրեց Թորիկը,— աղեկ որ չի տվին։
Թորիկը ամեն առավոտ, խանութ գնալուց առաջ, պատվիրում էր Թուրվանտա Քորոյին։
— Թուրիկ մորքոր, գառնուկիս չի թողուս որ ծանտր բան վերցնե, հա՜։
— Չէ, ղուրբան, չէ։
Իսկ Անժելը, հուլիսի կեսերին, նստած տան ետևում, երկու֊երեք սավան մեծությամբ պարտեզում, իր խնամած բաց֊կապույտ ծաղիկների դիմաց, փոքրիկ շապիկներ էր կարում իր մանուկի համար, որ արդեն թպրտում էր սրտի տակ և հաճախ ուժգին հարվածներով խփում էր մոր փորի պատերին, որից մայրը ժպտում էր կապույտ և նվաղկոտ աչքերով։ Կյանքը Անժելի համար բաց֊կապույտ ծաղիկների բույրն էր և բաց֊կապույտ ծաղիկների շողը։
«Եվ այդ բաց֊կապույտ ծաղիկների մեջ», մտածում էր Անժելը, կը ոստոստի և կը թռչկոտի իր մանուկը, ինչպես ուլիկը պայծառ աչքերով, առավոտյան զով ցողը կը թրջի իր
