Եօգան. «Իմ ծառան ես դու և իմ բարեկամը» ասացի ես։ Գերագոյն գաղտնիք է սա։
Արջունան խօսեց.
Ցետնագոյն է քո ծնունդը. Վիվասվատի ծնունդը կանխագոյն է. ի՞նչպէս հասկանալ քեզ, երբ ասում ես «նախ սովորեցրի Վիվասվատին»:
Կրիշնան խօսեց.
Բազմաթիւ են իմ ծնունդները. քոնն էլ, ո՜վ Արջունա. բայց ես նրանք բոլորը գիտեմ, միայն դու չգիտես:
Թէև անսկիզբն և անվախճան, արարածների տերն եմ ես, բայց իշխան իմ սեպհական էութեան, ծնում եմ խորհրդաւոր զօրութեամբ:
Ամէն անգամ երբ արդարութիւնը նուազում է և անարդարութիւնը գլուխ է բարձրացնում, այն ժամանակ մարմին եմ զգենում։
Եւ բարիների պաշտպանութեան, չարերի հալածման արդարութեան վերականգման համար ծնւում եմ դարից դար:
Իմ աստուածային ծնունդն ու գործը ով իմանում է, նա թողնելով մարմինը՝ նոր ծնունդի չի դիմում. ինձ է գալիս, ո՜վ Արջունա:
Ազատ ցանկութիւնից, երկիւղից և կրքից, բարեպաշտ ու հաւատացած ինձ, շատերը գիտութեան ապաշխարութեամբ մաքրուած, միանում են իմ էութեան:
Որովհետև որոնք խոնարհում են իմ առաջ, նրանց յարգում եմ ես: Իմ ճանապարհին հետևում են բոլոր մարդիկ:
Ովքեր ցանկանում են գործերի վարձատրութեան, զոհում են աստուածներին. և շուտով այս մահկանացու աշխարհի մէջ ստանում են իրենց վարձը:
Չորս դասակարգերն ինձանից ստեղծուեցան և իրենց յատկութիւններն ու պաշտօններն ստացան. իմացիր թէ նոքա իմ գործն են, ես որ անգործ եմ և անայլայլ։
Ինձ չեն ապականում գործերը, որովհետև ոչ մի պտուղ չունին ինձ համար. ով ինձ այսպէս է ընդունում, գործերով չէ կաշկանդւում:
Գիտենալով թէ իմաստուններն էլ կատարել են իրենց գործը ազատութեան ցանկութեամբ, կատարի՛ր դու էլ այն գործը, որ իմաստունները ժամանակին կատարել են։
«Ի՞նչ է գործը. ի՞նչ է դադարը» ու ես: Բանաստեղծներն անգամ այս բանում՝ դժուարացել են։ Գործը ես քեզ կուսուցանեմ, և երր դու կիմանաս՝ կազատուիս չարիքից:
