ԲՀԱՎԱԳԱՎԱԴԳԻ՜ՏԱ՜ ԿԱՄ ԵՐԱՆԵԼՈՒ ԵՐԳԸ
Օ՜մ[1]
Ա.
Դհրտարա՜շտրան խօսեց.
Կուրուքչետրայի սուրբ դաշտում կռուելու համար հաւաքուած մեր զինւորներն ու Պա՜նդաւաները ի՞նչ արին, ո՜վ Սանջայա։
Սանջյան խօսեց.
Տեսնելով Պա՜նդավաների ռազմական ճակատը, Դուրյո՜դհանա թագաւորը մօտեցաւ իր ուսուցչին և այսպէս սօսեց.
«Նայի՛ր, ով իմ ուսուցիչ, Պա՜նդուի որդիների այս մեծ բանակը, որ ճակատ է յարդարած Դրուպադայի ճարպիկ որդու՝ քո աշակերտի ձեռքով։
«Այնտեղ են մեծաղեղն հերոսներ՝ Բհիմա և Արջունա մարտիկների նման, ինչպէս Եուեուդհա՜նա Վիրա՜տա և մեծակառքն Դրուպադա,
«Դհրշտակետու, Ճէկիտա՜նա, Կա՜շիի կտրիճ թագաւորը, Պուրուջիտ, Կունտիբհօ՜ջա և Շեվիայի իշխանը,
«Կտրիճն Եուդհա՜մանեու, դիւցազն Ուատամաօջա, Սաօբհադրայի և Դրաօպադիի որդիները, բոլորն էլ մեծամեծ կառքերով։
«Նայի՛ր նոյնպէս մերոնց կտրիճները, ո՜վ բարձրագոյն Բրահման[2]. ես կանուանեմ իմ բանակի առաջնորդներին յիշեցնելու համար քեզ.
«Դու, Բհիշմա, Կարնա, յաղթականն Կոպա, Աշվատթա՜մա, Վիկարնա, նոյնպէս Սօմադատտայի որդին.
«Եւ ուրիշ բազմաթիւ հերոսներ, անձնազոհ ինձ համար, բոլորն էլ լիազէն ու ռազմաղէտ.
«Անթիւ է մեր բանակը Բհիշմայի առաջնորդութեան տակ, բայց թուելի է նրանցը, որի առաջնորդն է հի՜մա:
