Համեստութիւնը, անկեղծութիւնը, հեզութիւնը, համբերութիւնը, շիտակութիւնը, ուսուցչի յարգանքը, մաքրութիւնը, հաստատակամութիւնը, անձնիշխանութիւնը,
Զգայութեան մէջ անտարբերութիւնը, անեսասիրութիւնը, ինչպես և ծնունդը, մահը, ծերութիւնը, հիւանդութիւնը, ցաւն ու մեղքը նկատի ունենալը,
Անձնազոհութիւնը, չյարուել զաւակի, կնոջ, տան և այլ իրերի, մշանջենաւոր հոգեկան անտարբերութիւն ցանկալի և անցանկալի բաներում:
Ինձ հետ միշտ Եօգայով միացած հաստատում ու ջերմեռանդ պաշտամունքը, մենաւոր մի վայրում առանձնութիւնը, աշխարհային հաճոյքներից քաշուիլը,
Գերագոյն հոգու յաւիտենական ճանաչողութիւնը, ճշմարտութեան ճանաչողութեամբ ձեռք բերուած հայեացքը, ահա ի՞նչն է կոչւում գիտութիւն. սրա հակառակը տգիտութիւնն է:
Ինչ որ պէտք է գիտենալ ես կը պատմեմ քեզ, որը սովերելով անմահութիւն է ճաշակում մարդ։ Անսկիզբն ու գերագոյն Բրահման ոչ էութիւն է, ոչ անէութիւն։
Ամենուրեք ձեռ ոտք, ումենուրեք աչք, գլուխ ու դէմք, ամենուրեք լսողութիւն, նա մնում է աշխարհում՝ ամեն ինչ ընդգրկելով:
Բոլոր զգայական կարողութիւնները լուսաւորում է նա՝ առանց ոչ մի զգայարան ունենալու. ամէնից անջատ, ամէնքի նեցուկն է նա. առանց եղանակի՝ թափանցում է բոլոր եղանակները:
Էակներից ներս է ու դուրս է, շարժուն է ու անշարժ, իր անօրսութեան պատճասով աննկատելի է թէ՛ հեռուից և թէ՛ մօտից։
Առանց բաժանուելու էակների մեջ՝ բաշխուած է նա նոցա մէջ. էակների տածիչ՝ նրանց նա իր մէջ է ծծում ու արձակում։
Լուսաւորների լոյսն է խաւարից այն կողմ։ Գիտութիւն, գիտութեան առարկայ, գիտութեան նպատակ, ամէնքի սրտումն է նա:
Ահա այս է նիւթը, Գիտութիւնը և գիտութեան առարկան համառօտակի բացատրած։ Իմ ծառան սովորելով սրանք՝ իմ էութեանն է հասնում:
Գիտցիր թէ Բնութիւնն ու Առնական զօրութիւնը՝ անսկիզբն են երկուսն էլ. փոփոխութիւններն և եղանակաւորումները բնութիւնից են ծագում։
