խիստ ձայնով,― հերիք է, որքան մուրացինք․․․ ես էլ ձեզ հետ ուտում էի այդ մուրացած կերակուրը… Ոչ, այդ անկումը երբեք չեմ մոռանալու։ Գոմերցի Պետոն ողորմություն առնի, ողորմությունով ապրի․․․ Շա՛տ, շա՛տ ընկանք։
― Կարսեցիք բարի են, Պետրոս,— խոսեց Նազիկը,― տալիս են և չեն ստորացնում․ մեզ միշտ օգնում են։
― Ես էլ գիտեմ, որ օգնում են, բայց այն բավական է, երբ քեզ նայում են որպես մուրացողի վրա. արհամարհանքով, ցավակցությամբ։ Մի՞թե դու քեզ վատ չես զգում, երբ ժամերով սպասում ես այդ լուսամուտի առաջ։
― Շատ վատս է գալիս.— ասաց Նազիկը,— ուզում եմ, որ գետինը պատռվի ես մեջը մտնեմ․ մանավանդ առաջին օրերը․․․ թաքնվում էի Եղսոյի ետևը, ամաչում էի, կարծում էի, թե ամենքն ինձ մատով են ցույց տալիս, կերակուրը չէր մտնում բողազըս… Հիմա էլ չէ մտնում․․․
― Զգում էի, որ այդպես պիտի լիներ․ մենք սովոր չենք մուրալու․ մուրալուց ի՞նչ վատ բան կա․․․ Չէ, պիտի ետ դառնալ․ հերիք է, ետ գնանք, սա ապրել չէ, սա մեռնելուց վատ է։
― Ես բան չեմ ասում,— խոսեց մեղմությամբ Նազիկը,― դու գիտես, որ ես կգամ քեզ հետ՝ ուր որ ուզես․ իսկ մայրս․․․ չէ, հիվանդ է, շատ հիվանդ. տեղիցը շարժվել չէ կարող, ծերացել է, գնալու նեղություններին դիմանալ չէ կարող։
― Կաշխատենք տանել,— պնդեց Պետոն,— այսպես ես չեմ դիմանա, չեմ կարող տանել, որ դու նորից գնաս և կանգնես այնտեղ, այն լուսամուտի առաջ․․․ Ո՛չ…
— Ապա ի՞նչ անենք։ Մայրիկը չէ կարող․ կմեռնի. հորս վրա շատ է մտածում․ երեկ ասում էր թե, երանի հորս պես ճանապարհին, հայրենի հողի վրա մեռած մնար։ Դու կարծում ես նրա բողազից ցա՞ծ է գնում այդ կերակուրը։ Քանի-քանի անգամ ինձ ասել է․ «Նազիկ, այս մուրացած կերակուրը ինձ սպանում է»։ Բայց եթե դառնանք,— ավելացրեց նա,— էլի միևնույն ճանապարհով ենք ետ դառնալու։ Վատ ճանապարհ է․ քուրդերով լիքն էր. քանի անգամ քիչ մնաց ինձ փախցնեին։ Խեղճ հայրս ինչե՞ր էր քաշում․ մայրս էլ նեղությունից ինձ էր անիծում։
