այս անգամ կես հեգնանքով և ավելացրեց,— անկաճ մի՛ կախեր, քեֆ ըրե, ի՛նչ կուզեն ըսեն։
— Մարգար աղա՛, քըզի բան մի ըսի՞մ,— հարցրեց Հաջի աղան։
— Մեկ ըլ ըսե՛, երկուք ըլ ըսե՛։
— Չէ՛, միակ մեկ բան։
— Ըսե՛։
— Լեզվիդ տակն ի՞նչ կա։
— Ի՞նչ տըլլի, ջանըմ։
— Չէ՛, բան մի կա։
Մարգար աղան երդում արավ, որ լեզվի տակ ոչինչ կա։
— Սրտի՞դ մեջ ինչ կա, սրտի՛դ մեջ։
— Սրտիս մեջ ըլ բան չկա, Հաջի աղա։
Մարգար աղան նշմարեց, որ Հաջի աղան ապշահար դուրս է նայում։ Ինքն էլ նայեց։ Մի քանի հոգի, ֆեսները լկտիորեն ճակատների վրա իջեցրած, աչքերը կկոցած, նայում էին Հաջի աղային։ Բավական նայելուց հետո հեռացան, ինչ֊որ իրար հետ փսփսալով և քրքջալով։
— Մարգար աղա,— դողահար ձայնով հարեց Հաջի աղան,— էս ի՞նչ բան է։
— Ի՞նչը, Հաջի աղա։
— Բոլորը ինծի կնային։
— Ի՞նչ կըլլի, թող նային,
— Թող նայի՜ն,— երկարեց Հաջի աղան։
— Մարգար աղա,— սրտնեղած դարձավ Հաջի աղան, — չոչո՞ւխ ես, թե՞ էշ ես։
— Նե չոչուխ իմ, նե էշ իմ, հայվա՛ն,— վշտացած բացականչեց Մարգար աղան։
Տիրեց լռություն, Հաջի աղան մի ակնթարթում զգաստացավ և զգաց, որ ավելորդ հարց տվեց։
— Բան մըն էր, ըսի, ներե՛։
— Ինչ ներելու բան է, ես եկեր իմ քեֆդ կհարցնեմ, դուն ինծի ինչ կըսես,— պատասխանեց Մարգար աղան և լռությամբ հեռացավ խանութից։
Հաջի աղան եկավ այն եզրակացության, որ կոպիտ վարվեց Մարգար աղայի հետ, բայց, ի վերջո, համոզեց իրան,
