— Քա՛, Հաջաղա՞։
Հաջի աղան քշեց ներս։
— Հիվա՞նդ ես,— հարցրեց կինը։
— Չէ՛։
— Քա՛, ինչո՞ւ եկար տուն։
— Կնի՛կ, բան մի կըլլիմ, քաղաքը գլխուս կդառնա։
— Մարդ որ քառասուն տարվան չըրած բանն ընե՝ էդպես կըլլի։
— Ի՞նչ,— անձկագին հարց տվեց Հաջի աղան։
Մեմիկ խաթունը լռեց։
Հաջի աղան ետ դարձավ, սուր նայեց կնոջ աչքերին և հարցրեց.
— Լեզվիդ տակն ինչ կա նե՝ ըսե՛։
Մեմիկ խաթունը պատրաստված էր ամեն ինչ ասելու, բայց փողոցից մի խոսք լսեց և ամբողջովին այլայլվեց։
Փողոցից ասացին.
— Փայլունը քըզի կսպասե։
«Նորի՞ց Փայլուն անունը»,— մտածեց Հաջի աղան, իսկ Մեմիկ խաթունը պիտի փռվեր գետին, եթե ամուսինը չբռներ նրան։
Հաջի աղան ոչ մի եզրակացության չէր կարող հանգել, որովհետև Փայլուն անունով ոչ ոքին չէր ճանաչում ողջ կյանքում և ողջ աշխարհում։
— Մեմի՛կ, ինչ կա նե՝ ըսե՛,— խեղճուկ ձայնով ասաց Հաջի աղան։
Մեմիկ խաթունը չկարողացավ խոսել, արցունքը խեղդեց նրան։
Հաջի աղան լուռ և գլխիկոր վեր բարձրացավ, երկու գավաթ օղի տնկեց և սկսեց երթևեկել սենյակում։ Ոչինչ չէր կարող գուշակել, հազար ու մի բաներ էր միտքը բերում, չափչփում, վերվար էր անում։ Ո՛չ մի կաթիլ լույս։ Երկար երթևեկելուց և մտածելուց հետո իջավ ներքև։ Կինը խոհանոցումն էր։ Մտավ ներս, տնկվեց կնոջ առաջ և հարեց.
— Մեմի՛կ, ըսե, ե՞ս եմ խելքս թռցրեր, թե՞ դուք։
— Դո՛ւն ես խելքդ թռցրեր։
Հաջի աղան քարացավ։ Այդպիսի պատասխանի չէր սպասում։ Հանկարծ բղավեց.
