— Ինչ կա նե՝ ըսե՛․․․
Մեմիկ խաթունը լռեց։
Հաջի աղան զայրացավ, մոտեցավ կնոջը, բռնեց ուսերից և սպառնագին բղավեց.
— Ըսե՛, ըսե՛, ըսե՛…
Մեմիկ խաթունը պատմեց ինչ որ լսել էր։
․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․
— Մեմի՛կ, դուն կհավատա՞ս,— հարցրեց Հաջի աղան ամբողջովին գույնը գցած։
— Աչքերով տեսեր են։
— Ես քեզի կհարցնեմ՝ դուն կհավատա՞ս։
Մեմիկ խաթունը մտածեց. «Արդյոք այդ բոլորը կարող են սո՞ւտ լինել»։
Հաջի աղային աչքերը պատասխանի էին սպասում։
Մեմիկ խաթունը կրկնեց․
— Աչքերով տեսեր են։
Հաջի աղան լուռ դուրս եկավ խոհանոցից և բարձրացավ սենյակը։ Մեմիկ խաթունը ճիշտ ժամանակին ճաշը բերեց։ Հաջի աղան նստած էր անկյունը, թախտի վրա, և համրիչ էր քաշում։ Արտաքնապես չափազանց խաղաղ էր։ Մեմիկ խաթունը ճաշը դրեց առաջը և իջավ ներքև։ Հաջի աղան ճաշի վրա չնայեց, այնպես որ, երբ մի ժամ անց Մեմիկ խաթունը եկավ ճաշը հավաքելու՝ տեսավ որ ոչ մի ձեռք չէր դիպած ճաշին։
Քաղաքում տարածվող շշուկը հասավ ոսկերիչ Տիգրանի ականջը։
Սկզբում շատ տարտամ, ինքն էլ չիմացավ, թե որտեղից լսեց և ինչպես, առաջին անգամ ով ասաց. բայց հետզհետե նրա համար պարզ եղավ, որ մի օր Խամբուրենց Հաջի աղան մտել էր իր տունը, փաթաթվել էր իր կնոջը և Հաջի աղան և իր կինը եղել էին այնքան համարձակ և լիրբ, որ խոսածները դուրսը լսողներ էին եղել, իսկ իր կինը Հաջի աղայի վզովը փաթաթված եկել էր մինչև դրսի դուռր և նրան համբուրելով էր ճանապարհ գցել։ Եվ այս բոլորը շատերն իրենց աչքերով տեսել էին։
