այն էլ շատ քիչ։ Բայց այս ոտանաւորների թւում կան երկու երեք այնպիսի կտորներ, որոնք հրաշալի բաներ են, որպէս գեղարուեստական երկեր: Տեսէք «Նուէր մայրիկիս» ոտանաւորը. ի՜նչ անկեղծ, անմիջական թարմ ու կենդանի զգացմունք, ի՜նչ բնական արտայայտութիւն, ի՜նչ սիրուն կարօտ: Մօրը շատ շատերն են բանաստեղծութիւն նուիրել, բայց անկեղծութեան կողմից Ղ. Աղայեանի յայտնի բանաստեղծութիւնն է միայն, որ սրա հետ կարող է մօտ-մօտ դրուէլ: Միւսները շաբլոնական ֆրազներ են, չոր բացականչութիւններ, քար տողեր. սիրտ չկայ նրանց մեջ. այնտեղ չի զարկում աղբիւրի նման իսկական սէրը, այնտեղ հոգի չկայ… Եւ ձեւը այստեղ չի թուլացնում տպաւորութիւնը, որովհետեւ այս ըզգացմունքը, այս վերարերմունքն ունենալը դէպի մայրը յատուկ է նաեւ մեր ժողովրդին. նա նոյն տեսակ է համարեա զգում: Այս եւ միւս երկու րանաստեղծութիւնները (58, Ժ. եւ 63. տԺ կկկաււում այն բանաստեղծութիւններին , որոնք ^ . ք*սաՀակեանի գանձելէն են , ՝> ա ր ս սա ո –թխն ևն... էայելով մեր բանաստեղծի ՝*ոդեկան կազմին , ինչպկս վերն Է լ ա սին ք , նա ^ նմանլա չունեցող անհաաական բնոյթ ունի . նա Համարեա ամկն տեալ ինքն իրան Հաւատարիմ Է մնում : Բայց այն երկերուն , որոնց մասին թօսելը մենք թողել ենք վերջր^ նա կար– Հալւում Է մողովրդի մեծ սրտի ու Հողու ՏԷք, ձ , ւ ւս նրան անկարելի է ջոկել մողովրդի մարդուց • այստեղ այլ եւս անհարազատ "Հի^Հ չ կա յ : Մեղ թւում Հ , որ այդ պատահական բան է , ո^ւ ղդացմ ունքնե րը պատահմամբ նոյնանում են մողովրդի զղացմ ուե ք– ների տետ . ձեւին կլ արդէն տիրոլմ է վարպետի նման , ահա ստա– նում ենք մի շարք բուն մոդովրղական բանաստեղծսւթիլններ : Այս– տեղ այլ եւս մենք չենք կարողանում մեր սքանչացումն ու հիացքը պաՀել . այդ **արաղատ ձայների աոաջ մթնում է գիտակցութիւնը եւ սիրտը լցւում է ի^*չ ր,ր ծանօթ , բայց Հեոու նուաղ ով , ^ն^ ո^ւ ընդհանուր լարեր են Հնչում ընթերցողի սրտի մկջ^ լարեր $ որոնք մեր սիրտը տանում կապում են մողովրդի սրտի Հետ • մենք այլ եւս օտար չենք նրան• նրա հետ ենք^ նրա կրծքին^ նրա մօտ։ թող որ պատահմամբ , թորք որ դիպուածով , բայց բանաստեղծն իր կախար– դի դաւաղանով փշրում կ րոլոր պատնէշները , ջարդում է բո/որ պա–
երր եւ մեղ ձուլում մեր մեծ մօր , մեր հարաղատ մողովրդի Հետ ♦ • • Այստեղ երեւան է ղալիս բանաստեղծի մի նոր յատկու թի^նր՝ ԺալովրգսւկանոՆթփւնը , որ նրա ընդ հանուր բնաղիծր չկ , բայց րնս❁– - 105 -
