ՅԱՌԱՋԱԲԱՆ` «ՄեՂՐԱԼՈԻՍԻՆ» Ի
Չորս տարի առաջ լոյս տեսաւ Ժագ Յակոբեանի «Գաղտնի ճամբան» եւ որքան գիտեմ մամուլի մէջ անդրադարձում չունեցաւ: Չգիտեմ արդեօք շատե՞րն ընդունեցին քերթողի հրաւէրը եւ թողնելով իրենց «հին սիրտը»` «մանուկի պէս ժպտուն»` նրա հետ «երկար խոկացին
… մեծ սէրեր, ոսկի տարփանք, յոյսեր նոր,
վաղորդայններ լուսաւոր»:
Չեմ զարմանայ, եթէ քչերն ընդունած լինեն այդ հրաւէրը, որովհետեւ այս նոր քերթողը հոգեկան արտասովոր կառոյց ունի եւ անսովոր ստեղծագործութիւն։
Իր «Երանգապնակս» քերթուածի մէջ ինքն իսկ լաւաւպէս ցուցադրած է իր դաւանանքը բանաստեղծութեան մասին եւ իր հոգեկան կառոյցի բնորոշ կողմը: Ես չեմ տեսնում ցայգն, ասում է նա, եւ ոչ լսում սրինգի ձայնը, ես «կը զգամ»: Իր ըմբռնումով
Բննութիւնն զգայութիւն է համբուն
Եւ բանաստեղծն զգայութեանց նկարիչ…
Ուրեմն ո՛չ թէ զօրաւոր զգացումներ կամ բուռն կրքեր ունի Ժ. Յակոբեան, այլ լո՛կ զգայութիւններ, որ սակայն չափազանց նուրբ են եւ այդ նրբութեամբն իսկ՝ անսովոր:
Մեր նկուն օրերի ծնունդն է Ժ. Յակոբեան, երբ խամրած են համազգային իտէալները, երբ թմրած է լայն խոյանքներ ստեղծելու կարողութիւնը, երբ հայ զանգուածներն ապրում են այլազան միջավայրերում՝
