օրերում»՝ Երուանդի եւ Վարդուհու մէջ: Նոյն վէպում մենք գտնում ենք եւ շատ ուրիշ տարրեր, որոնք տեղ են գտել «Հին Աստուածներում»:
Մենք կուզէինք մատնանշել եւ մի վերջին վերապրում ու վերյուշ: Երուանդը խօսելով մեր աղքատիկ գրականութէան մասին ասում է՝ անշուշտ Շանթի բերանից. «Յանցանքը մեր երիտասարդութեանն է… Մենք փոխանակ մեր կեանքն ուսումնասիրելու, մեր ուղեղը աշխատցնելու… կը բաւականանանք ուրիշներու ստեղծածովը սքանչանալով: Այո՛, յանցանքը մերն է, որ դեռ չունինք ազնիւ հպարտութիւն… մեր յատուկ ստեղծագործութիւններն ունենալու, մեր կեանքի խճողումը եւ մեր մտքի գալարումները վերլուծելու, մեր սրտի յորդումը ու մեր երեւակայութեան սլացքը արտայայտելու» (էջ 32)։
Իր գրական գործունեութեան ամբողջ ընթացքում Շանթն աշխատել է ազատ մնալ այս կշտամբանքից եւ «ազնիւ հպարտութեամբ» լցուած` այժմ ստեղծել Է մի երկ, ուր վերլուծում Է «մեր կեանքի խճողումը եւ մեր մտքի գալարումները» եւ արտայայտում է «մեր երեւակայութեան սլացքը»: Այդ երկն այսօր բուռն հետաքրքրութիւն է առաջ բերել նաեւ մեր այն շրջանակներում, որոնք սովորաբար գոհանում Էին «ուրիշներու ստեղծածովը սքանչանալով»…:
Երբեմն այսքան արդիւնաւոր է լինում «Երազ օրերին» դառնալը:
